still ill

Hypnotic

Ανέστιος και πένης τον τελευταίο καιρό,μοιράζοντας τον χρόνο μου σε γραπτές δοκιμασίες και περιστασιακές δουλειές με σύντομη ημερομηνία λήξης,είχα μετατρέψει σε δεύτερη κατοικία μου τα φοιτητικά αναγνωστήρια.
Στην αρχή περνούσα την είσοδο τους με κάποια απροθυμία.Ένας προγάστωρ κουρούπης ανάμεσα σε λιπόσαρκους νεαρούς και λαμπερές ατθίδες δίνει αναμφιβόλως την περιπαικτική εντύπωση κάποιου που νεάζει,προσπαθώντας να επιστρέψει για λίγο στα άγουρα χρόνια.Η αφόρητη όμως κατάσταση που επικρατούσε στο σπίτι δεν μου άφηνε άλλη λύση.
Έπειτα από ένα σύντομο ανιχνευτικό πέρασμα από σχολές,κατέληξα σε αυτό της Ιπποκράτους.Βολικό το ωράριο και οι κανονισμοί,ανεκτές οι συνθήκες για ανάγνωση και το κυριότερο,μπορούσες να 'χαθείς'.Σε άλλα,όπως φερ'ειπείν αυτό της Ιατρικής,όπου όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους,η παρουσία του επήλυδος είναι πιο εξόφθαλμη και από μαύρη κηλίδα που εμφανίζεται επιπολής,κάτι που με εμπόδιζε να περνάω απαρατήρητος,όπως επιθυμούσα.
Επιπροσθέτως,ένας ακόμη λόγος για τον οποίο επελέγη το συγκεκριμένο,ήταν η χρονική σύμπτωση των επισκέψεων μου με τις φοιτητικές κινητοποιήσεις.Παρακολουθούσα από το παράθυρο το νεανικό ανθρωπομάνι και παρόλο που η εικόνα δεν είχε κάτι το καλλιτεχνικό,ωστόσο μου θύμιζε εκείνο που είχα διαβάσει στον Τέλλο Άγρα,πως η τέχνη είναι το όραμα του κόσμου διαμέσου μιας ιδιοσυγκρασίας.Ίσως έχουμε προσκολληθεί υπερβολικά σε αυτή την τελευταία ,τι να πω,δηλώνω αναρμόδιος να δώσω σχετικές απαντήσεις,με χαροποιούσε πάντως το ότι κάποιοι υπεράσπιζαν τον κόσμο που οραματίζονται.Ακόμα και αν ορισμένοι από αυτούς είναι αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά (όπως τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου.Χμ!) ή εκφράζουν ένα παρόν που κάνει την επανάστασή του για να έχει αναμνήσεις στη συντήρησή του (όπως έγραφε,σε άλλη περίπτωση,ο Βακαλόπουλος) η παρουσία τους στο δρόμο είναι προτιμότερη από τη δική μου παραλυτική ηττοπάθεια.
Το έξω λοιπόν με αποσκοράκιζε ως ρεφορμιστή και μοιρολάτρη,το μέσα επομένως ήταν απαραίτητο για να μου χαρίσει την εξάλειψη των ενοχών με τη λυτρωτική ομοιομορφία που μετέδιδαν στους σιωπηλούς παρευρισκόμενους οι σειρές των εδωλίων.
Και ο τελευταίος λόγος και ίσως ο πιο σημαντικός ήταν ότι σε μια από τις αρχικές επισκέψεις εκεί,είχα αισθανθεί ένα οικείο άρωμα: το hypnotic του Dior.Σαν το σκυλί του Pavlov που μέσω της υποκατάστασης ενός ερεθίσματος είχε οδηγηθεί σε μια αντανακλαστική αντίδραση,έτσι και εγώ είχα συνδέσει το συγκεκριμένο άρωμα με έναν παλιό μου έρωτα.Με ένα ανάμεικτο συναίσθημα φόβου και ελπίδας άφησα το βλέμμα μου να περιφέρεται πάνω από σκυμμένα κεφάλια όντας σίγουρος πως θα την έβλεπα να με κοιτά από κάπου και να χαμογελάει,δεν είμαι βέβαιος αν ήταν στην αίθουσα ή στο παρελθόν που έψαχνα,έτσι και αλλιώς η αναζήτηση απεδείχθη άκαρπη,όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε.
Υπέθεσα πως το φορούσε κάποια από τις φοιτήτριες,που πιθανώς ερχόταν τακτικά,μιας και το άρωμα το είχα αντιληφθεί και άλλες φορές να πλανάται στο χώρο και να με αποσπά από το διάβασμα.
Τελικά με κάποια λύπη διαπίστωσα πως αυτό που μύριζε ήταν το υγρό καθαρισμού που χρησιμοποιούσαν για το πάτωμα του αναγνωστηρίου.Αυτό ίσως να δικαιολογούσε και το γιατί,ενώ οι φωνές των φοιτητών στο δρόμο εντείνονταν,εμείς βυθιζόμασταν σε ένα νήδυμο ύπνο.

posted by still ill @ 1:55 AM